|
PERSOONLIJKE BELEVINGEN
De dag van vertrek, ik was super zenuwachtig maar vond het ook een geweldig gevoel: eindelijk ga ik dan echt naar Avalon. Ik had er al veel over gehoord, de leuke winkeltjes, mooie en bijzondere belevingen, maar nu ga ik zelf. Wouw. In Arnhem zijn we op de trein gestapt richting Schiphol, de reis was begonnen. Met zíjn vijven op Schiphol konden we meteen doorlopen; we hadden ook tijd voor een lekker kopje koffie en toen het vliegtuig opgestapt. In Bristol stond onze taxi al klaar en de reis naar Glastonbury verliep snel. Die avond zijn we meteen de pub ingegaan, heerlijk spiritueel gedaan hihi. De dag erna zijn we na ons heerlijk ontbijtje naar de Tor geweest, wat een energie. Op de Tor was het onbeschrijfelijk. Samen met twee anderen van onze groep (we waren met zijn zessen) heb ik de hele tijd zitten drummen, de aardegeesten hebben ons zeker gehoord. Na een cappuccino zijn we Herne, Pan, Cernunnos gaan bezoeken in de watertempel aan de voet van de Tor. Daar kwam ik echt thuis, als ik er aan terugdenk krijg ik weer tranen in mijn ogen. De wanden waren verlicht met kaarsen en in het midden van de tempel stond een groot waterbassin en in de hoek van de tempel stond een prachtig schilderij van de Gehoornde; daar brachten we een ode aan hem met onze drums. We drumden en chantten en ik legde mij helemaal bloot aan hem, ik verwelkomde hem daar echt in mijn leven, ja Jij bent daar een deel van mij geworden. Die dag ook meteen in de winkeltjes gekeken en na het eten hebben we wat kaarten gelegd, bij een van de personen die mee was zag ik een beeld van drie zwanen, heel mooi maar voor haar was het een beetje vaag wat het betekende. De dag erna zijn we naar de twee oude bomen gegaan; onderweg liepen we langs de andere ingang van de Tor en daar stond een steen gewijd aan Brigit, op die steen stonden drie zwanen precies zoals ik ze had gezien bij die vrouw, zij had die dag ervoor (de dag van het "consult") bij die steen zitten mediteren dus zij was ook heel verbaasd, zo viel alles toch weer op zijn plaats. Ook de Chalice Well was een ervaring die ik niet snel zal vergeten, het water is niet alleen reinigend en helend als je het drinkt maar ook de energie van het ijzerrode water verricht al wonderen; in de hele tuin voel je Haar energie stromen. Met Samhain had ik een workshop bij Jana Runnalls, zij is een muzikant die ons leerde drummen en ons klaar maakte voor een optreden bij de Samhain ceremonie in de tuinen van de Chalice Well. Er stonden drie nummers gepland maar na ons eerste nummer werden we brutaal onderbroken; we mochten nog een kort nummer doen en dan was hij aan de beurt werd ons verteld. Na het nummer besloten een paar mensen van de groep door te gaan, veder de tuin in en daar begonnen we te spelen en we zagen dat er plotseling mensen gingen filmen en foto's van ons namen hihi. We kregen na het optreden ook nog applaus; mijn dagje kon niet meer stuk. Na de ceremonie kwamen we samen in de pub; drie van de groep hadden de ceremonie in de Goddess Hall meegedaan en drie deden de workshop bij Jana waaronder ikzelf. De tuin was heel mooi versierd met honderden lichtjes. Ik liep daar rond en samen met de energie en de sfeer werd het gewoon magisch. Een van de dagen gingen we naar Bride's Mound. Onder begeleiding van mijn drum liepen we Haar heuveltje op en nuttigden we onze maaltijd. Tijdens de maatlijd ontstond een liedje ter ere van Brigit en al drummend en zingend liepen we naar het riviertje waar haar zwanen meestal zwemmen. Later beseften we dat we misschien wel drie uur op die heuvel hebben doorgebracht haha. Ook heb ik nog het kleine labyrint gelopen bij de kerk; wouw wat was dat intens in het donker onder begeleiding van de drum. Als je er als buitenstaander op kijkt lijkt hij zo makkelijk maar toen ik hem ging lopen wouw, met elke stap die ik zette kwam ik dichter bij mijn onzekerheid en wouw wat ben ik onzeker; weet nu wel waaraan ik kan werken. Het labyrint is moeilijker dan je denkt, het dwingt je om te kijken naar jezelf en in het centrum was er niets; ik hoorde geen mensen, geen drum, geen gedachten, geen goed of kwaad. De weg terug ging veel makkelijker, met de kennis die ik had opgedaan op mijn heenweg ging ik eruit en op mijn terugweg was de laatste stap een klap in je gezicht, Alwan je bent weer in de echte wereld wakker worden. De laatste dag nog wat inkopen gedaan waaronder twee hele mooie tekeningen van de Godin en de God, wierookjes en andere kleine dingen. Die middag stond onze taxi al weer klaar en waren we op weg naar huis. Wees gezegend door de Grote Moeder, Godin van ons allemaal.
Alwan
Samhainnight. Daar was ik voor gekomen. En wat een night zou het worden...
Het begon 's middags in de tuinen van de Abbey House, de vroegere boomgaard van de druïden. Daar kwamen om 15.00 uur negen mensen samen om te drummen onder begeleiding van Jana Runnalls. Het weerzien met mijn drumteacher was hartelijk en we zetten ons onder een prachtige appelboom in een kring rond de vuurpot. De zon scheen en de kleuren van de natuur waren fenomenaal. We oefenden voorouderchants en het voelde fantastisch. Hern mijn drum had er zin in en het geluid van de negen drums en onze stemmen vermengde zich tot een krachtig lied. We zochten zeven Dark Arrows die we om beurten verbrandden in het inmiddels ontstoken vuur. Het werd langzaam kouder en we gingen naar binnen waar we in een prachtige, grote, klassiek aangeklede kamer ons keltische wiel maakten. Met uitzicht op een mooi altaar in het midden van de cirkel voelde ik me op mijn gemak op het Noorden.
Eén voor één ondergingen we vervolgens een drumhealing (firebeat up, heartbeat down, four single beats). Het was een intense ervaring. Bij mij was het vooral bij mijn rechteroor heel indringend. Het gedreun van de drums knalde echt naar binnen; ik voelde het in een rechte lijn van mijn rechteroor naar mijn linkeroor gaan, en weer terug. Tè heftig eigenlijk.
Aan het eind van de middag aten we ons meegebrachte eten gezamenlijk op en maakten we ons op voor het optreden bij de Samhain ceremonie in de tuinen van de Chalice Well. We hadden een aantal chants geoefend die we daar zouden spelen voor een publiek van een paar honderd mensen. Terwijl we er heen liepen voelde ik een nerveuze tinteling door me heen gaan, de anderen waren er al niet veel beter aan toe. Langzaam werd ik rustig door de bijzondere energie die steeds voelbaarder werd naarmate we verder liepen. We kwamen al snel bij de tuinen en keken onze ogen uit. Overal stonden kaarsen en windlichtjes te branden en de tuin werd sprookjesachtig verlicht. We liepen een andere wereld binnen en verzamelden onder één van de grote yew trees. Er waren heel veel mensen en er was een groot vuurritueel gaande. De laatste instructies van Jana in ons opnemend en na wat geharrewar vanuit de organisatie liepen we de grote kring binnen waar het grote vuur brandde. Een golf van opwinding ging door me heen, wat spannend was dit allemaal. We werden aangekondigd en onder luid applaus zetten we onze eerste chant in, die geweldig klonk in de donkere avondlucht. Wat een energie, geweldig gewoon. De mensen om ons heen klapten en juichten en ik keek in flitsende fotocamera's en rode lampjes van filmapparatuur. Ik wist niet wat me overkwam maar ik genoot van de roes die het gaf. De opwinding maakte plaats voor euforie en mijn bloed begon te kolken. Wauw, wat een belevenis was dit!! Drummen is zoo leuk! Het kippenvel bleef op mijn lijf staan.
Na het tweede nummer kwam de anticlimax; we werden bruut onderbroken door een meneer die ons bedankte voor ons optreden. Ik zag het ongeloof op de gezichten van mijn mededrummers en zei, even bruut dat we nog niet klaar waren. "Are you in charge?" kwam het bijtend. "No, Jana is," beet ik terug. Jana had geen zin in strijd en vertelde hem dat we nog één nummer wilden spelen. Na afloop bleef ons publiek juichen en ze riepen om meer. Maar Jana verliet, met ons in haar kielzog resoluut de cirkel. We stonden nog even na te praten en Alwen, Eilanna en ik gaven aan dat we nog niet wilden stoppen. Met de adrenaline nog voelbaar in ons lijf en opgezweept door het publiek konden we gewoon niet stoppen. We waren net opgestart en hadden de hele middag geoefend. Dit feestje ging die onbeleefde meneer ons mooi niet afpakken. De Engelse drummers waren niet over te halen, behalve één oudere dame. Haar ogen begonnen rebels te schitteren en lachend liepen we met ons viertjes door de magische tuin met haar duizenden lichtjes naar een hoger gelegen weide. Er stond een witte tent, waar een paar kinderen aan het spelen waren. Ze vonden het best dat we gingen drummen en we begonnen, rustig en bescheiden. Tot onze verrassing stond binnen een paar minuten het grasveld vol met mensen en werd de wei ons podium. We keken weer in foto- en filmcameras en genoten van alle aandacht. We gaven een show weg die er mocht zijn en werden gedragen door de energie. We hadden de Samhainnight van ons leven! De mensen klapten en dansten op het ritme van de drums en zongen met ons mee. We speelden onszelf helemaal leeg en werden bedankt met gejuich en applaus. We voelden ons uitgeput, maar geweldig voldaan. Wat een heerlijk gevoel; ik zweefde een beetje… Nog half in de euforische roes liepen we de tuinen door naar de uitgang waar we afscheid namen van onze Engelse mededrummer.
Met z'n drietjes liepen we nog nagenietend naar de Goddess Hall waar de anderen de Samhain ceremonie hadden bijgewoond. Na even wachten kwamen ze naar buiten, zeer onder de indruk van de ceremonie. We doken met een afgeslankt groepje een pub in en deelden onze belevenissen. Het bleek voor ons allemaal een heftige Samhainnacht te zijn. We moesten aarden en zo kwamen we midden in de nacht in een friettent terecht waar we ons tegoed deden aan vette friet met mayonaise. Mmmjammie! Ons nieuwe jaar was begonnen, Blessed Samhain.
Cathain |
