In september 2010 kwamen we met z'n tienen om de Autumn-equinox in Glastonbury te vieren.

Dinsdagavond kwamen we aan en doken we de pub in voor een drankje en een hapje. Helemaal gezellig en vertrouwd.

Woensdagochtend was voor de Tor. Er waren dit jaar geen koeien maar schapen aan het gras aan het knabbelen. Lekker in het zonnetje genoten we van de energie en het uitzicht. Ons gedrum werd zeer op prijs gesteld.
's Middags na de lunch vanuit ons blauwe hoekje even de Godinnentempel in. En natuurlijk de leuke winkeltjes in.
's Avonds was de ceremonie in de Goddess Hall. We begonnen buiten in de tuin om uiteindelijk in een spiraaldans om Eartha heen binnen de viering voort te zetten met een boommeditatie, gedichten en gezang.

 

Donderdagochtend om 12.00 uur waren we bij de ceremonie bij de Chalice Well, daarna konden we nagenieten in de tuin.
's Middags shoppen voor onze Mabonviering. De bakker, slager, wijnhandel, kaasboer en supermarkt werden hiervoor bezocht.

’s Avonds eerst de Tor op; tussendoor liepen drie mensen het derde labyrintlevel in en uit, waarbij er twee verdwaalden in het donker. Ondertussen was de Volle Maan in Haar volle glorie tussen de wolken tevoorschijn gekomen. Er was teveel verkeer op onze berg zodat we als vanzelf afzakten en bij de onderaardse tempel terechtkwamen voor onze eigen viering. Een magische ervaring onder de ogen van Herne.

Vrijdagochtend werd het St. John's labyrint gelopen o.b.v. drums, terwijl anderen een bezoek aan de Abbey brachten.
's Middags was de tempel van de witte bron eindelijk open en werd er naar hartelust gedrumd en gezongen. Een geweldige energie zinderde door de onderaardse gewelven.
's Avonds waren we in het verkeerde eethuis en in de verkeerde kroeg; nadat we de laatste keuze herzien hadden, werd het heel gezellig in onze vertrouwde pub.

 

Zaterdagochtend kwamen de taxi's tegen tienen en vertrokken we naar Bristol waar het vliegtuig ons overzee bracht. En alweer werd, met een geweldige groep mensen een magische spirituele Avalonreis afgesloten.

PERSOONLIJKE BELEVINGEN

The Secret flower Garden of Avalon

Mijn verhaal begint op het moment dat we op weg gaan naar de Tor. Het wordt mijn tweede bezoek; gisteren was het mijn eerste keer dat ik de Tor in Glastonbury bezocht en het was een geweldige fijne ervaring.
Maar nu voelt de sfeer anders, komt het omdat de avond begint in te vallen en er onweersbuien dreigen, of komt het omdat ik steeds maar weer het gevoel heb dat ik de dodenmars moet slaan op weg naar de top.
Terwijl we aan de voet van de Tor nog gezellig aan het praten zijn met elkaar over het ritueel wat we bovenaan de Tor zouden gaan doen begin ik in een ongevraagde soort trance te raken.
Ik pak mijn drum uit en begin met twee slagstokken tegelijk op de drum te slaan en bij elke stap die ik doe op weg naar de top van de Tor voel ik dat ik niet alleen ben, achter mij lopen drie paarden waarachter drie mannen vastgebonden met touwen om hun nek lopen. Ze zien er erg gehavend uit en ik voel dat er veel mensen staan aan beide kanten van het pad van de Tor.
Terwijl ik de trom sla kom ik Ineatum tegen die door haar energie heen was, maar ik kon niet stoppen om haar te helpen; het was alsof een onzichtbare kracht mij verder liet lopen en ik nog harder op de trom sloeg.
Waar was ik, wie was ik ging er soms door mijn hoofd en wat gebeurt er hier!!!
Onderweg kwam ik mensen tegen die dingen tegen mij zeiden die ik niet begreep, mijn trom galmde over Glastonbury met een onbewust doel om drie zielen te eren die daar waren gestorven. En zo vervolgde ik mijn lange weg naar boven, stap voor stap, slag voor slag.
Toen ik boven aankwam voelde de sfeer echt niet goed en voelde ik dat het tijd was voor de mannen, en zag ze daar hangen, alle drie op een rij, net voor de Top van de Tor.
Ik deelde mijn ervaring met de anderen, maar schonk er niet zoveel aandacht aan, immers spreekt men steeds over één man Richard Withing die in 1539 opgehangen is op de Tor.
Maar mijn verhaal begint een verrassende wending te krijgen op het moment dat Ineatum en ik de ruïne van de Glastonbury Abbey bezoeken, de dag erna.
Terwijl we de ruïne bezoeken komen we in een vrouwenkapel, prachtig gerestaureerd en met prachtige tekeningen, ik pak mijn camera en begin foto's te maken, maar ik moest ook een foto maken van een gedeelte van een schilderij.
Ik maak onbewust een foto van dat gedeelte en vertelde Ineatum over drie kruisen waarop zij vertelde dat dat geen kruisen waren maar Galgen. Zelfs toen drong het nog steeds niet tot mij door. We gaan verder de ruïne verkennen en terwijl we dat doen komen we op een soort kruidentuin uit waarop men in de oude tijd kruiden teelde voor allerlei kwalen en doeleinden. Het is een grote kruidentuin met de meest verschillende kruiden uit de tijd van de abt Richard Whiting met een sage en een legende erbij geschreven, erg mooi en erg bijzonder.
Ineatum vertelde mij een foto van elk kruid te maken met de beschrijving van de legende van dat kruid; bijna elk kruid was verbonden met een spreuk. Het was alsof ik iets moest vastleggen wat belangrijk was en nog steeds is, en wat niet verloren mocht gaan.
Toen we zaterdags thuis waren begon het allemaal te dagen: ik kon maar niet loskomen van de gedachte van drie mannen die opgehangen waren bij de Tor en de kruidentuin etc. etc..
Wat moest ik ermee, en waarom bleef ik zo verbonden met Glastonbury.
Had ik het me verbeeld, was het mijn fantasie. Ineatum ging op zoek op het net om te kijken of er inderdaad drie mannen waren die samen tegelijk werden opgehangen, en ze vond het!!!!!
In 1539 werd de laatste abt Richard Whiting samen met twee van zijn monniken John Thorne en Roger James op gruwelijke wijze opgehangen op de Tor.
Nu begrijp ik dat de tuin van de Abbey zo belangrijk is, want steeds kreeg ik ook maar door: the secret flowers of Glastonbury.
Wanneer ik met Beltaine terugkeer naar Glastonbury zal ik drie bloemen neerleggen op de plaats bij de Tor van de drie galgen.


Blessings of IsIs
Oiram

Mijn tweede spirituele reis naar Glastonbury, Mabon viering 2010 van 21 t/m 25 september. Vier jaar geleden met Beltane in 2006 bezocht ik voor het eerst Glastonbury en de Tor. Dit was een geweldige spirituele beleving. Ik beliep de levels van de Tor heen en terug op één level na, level 3 kon ik niet meer teruglopen, ik was kei kapot. Ik wist dus, ik moet terugkomen om level 3 af te maken. Dat werd pas vier jaar later.
Op 21 september 2010 vertrokken acht vrouwen en twee mannen, gezamenlijk naar Glastonbury. Met de trein naar schiphol, de stemming zat al goed in de groep. Ons Logies en ontbijt deden we traditioneel in het pension the Dragonfly.
Dinsdagavond rond 19.30 uur kwamen we in Glastonbury aan. Onze kamers opzoeken, even opfrissen en op naar de pub, waar we gezellig wat aten en dronken, tarotkaartje trokken. De stemming en energie was uitstekend en zat er goed in. Dat is ook zo gebleven in de groep.
De volgende ochtend, woensdag, hup naar de Tor, ik had nog wat af te maken. De rest klom via de rug van de Tor naar boven. Ik maakte weer contact met de twee stenen bij het bankje en liep naar level 3 toe.
Ik dacht, nu ben ik fit, dus appeltje eitje………..dus niet! Wonderbaarlijk genoeg, startte ik zoals ik vier jaar geleden eindigde, steen kapot! Ik dacht: nou ja, ik krijg het dus niet cadeau! Zo makkelijk kwam ik er dus echt niet af, heel bizar. Maar moe en voldaan heb ik mijn level 3 behaald en klom ik, na even gerust te hebben bij de steen van level 3, via de rug van de Tor omhoog, waar de rest nog heerlijk genoot van het prachtige weer, de energie en het getrommel, heerlijk!
Woensdagavond, Mabon viering, bij de heksen van Glastonbury in the Goddess Tempel. Wat een openbaring was dat voor mij. Vol verbazing nam ik waar dat zij in hun voortuin, midden in een woonwijk, voor een kerk, hun Mabon viering uitvoerden en wij daar aan deel mochten nemen.
Niemand in het dorp keek op of om, het was de normaalste gang van zaken. Bijzonder dat alle geloven samenvloeien, vleugel aan vleugel vliegen. Dan loopt Nederland toch achter en is erg truttig en conservatief hiermee. Ik zou bij mij in mijn voortuin geen Keltisch jaarfeest of ritueel kunnen uitvoeren, daar is Nederland nog niet aan toe, laat staan bij een kerk. Echt klasse om dit mee te mogen maken.
Donderdagavond, Volle Maan, we wilden op de Tor Mabon vieren en Volle Maan, met lekkere hapjes en heerlijke wijn en de zon onder zien gaan. Drie personen gingen alleen level 3 heen en terug lopen. De rest vervolgde de weg naar boven. Het beginstukje viel me erg zwaar, voor mij is dat stukje sowieso meer afzien dan de rest van de rug van Tor. We konden prachtig de zon onder zien gaan en de maan kwam achter de wolken tevoorschijn. Sommigen van ons vonden de energie, nu de avond viel niet fijn op de Tor, ik wel en ervaarde weinig hiervan. Ik heb rustig mijn Volle Maan ritueel kunnen doen, heerlijk. Toen onze drie personen ook boven waren gekomen, besloten we toch af te dalen naar beneden, om daar de viering te doen. Eenmaal beneden aangekomen, bekroop mij juist een akelig gevoel; dit voelde ik ook in 2006 toen we ook beneden aan de Tor Beltane vierden. Maar nu zag ik ook beelden, beelden van personen, die op een gruwelijke manier naar beneden werden gegooid, ik dacht nog: ja, ja, nu sla je op hol. Omdat het gras nat was besloten we onze viering bij de witte bron te vieren, dat was erg mooi en bijzonder.
Vrijdag 24 september, hebben we het labyrint gelopen dat bij de kerk ligt, in de winkelstraat. Erg bijzonder, zeker voor de mensen die niet goed ter been zijn, dat zij nu ook het labyrint kunnen lopen. Het voordeel hiervan is, dat je meer bij jezelf kunt zijn, omdat je fysiek niet bezig bent zoals op de Tor zelf. En het duurt geen vier uur, maar maximaal een halfuurtje. Toch met een bijzonder resultaat, de energie is net zo voelbaar! Prachtige ervaring. Eenmaal dit Labyrint te hebben gelopen, dacht ik: zo missie volbracht, het voelde goed, ik ben dankbaar. Dankbaar dat ik drie volle dagen in Glastonbury mocht zijn en al het moois mocht meemaken. Dit mocht delen met fijne mensen in de groep, want de energie in de groep was erg prettig en goed.
Zaterdag 25 september, naar huis, ik verlangde nu ook naar huis, mijn taak was volbracht. Maar de energie van Glastonbury werkt altijd door. Thuis kreeg ik antwoorden, ook wat ik zag die avond onderaan de Tor, door de foto die een van de personen had gemaakt. Drie personen van de groep ervaarden dus hetzelfde, twee daarvan op een en dezelfde manier, boven op de Tor, ik beneden. Zij zijn gaan speuren en kwamen erachter dat er drie monniken van de Abbey in 1539 zijn opgehangen op de Tor. Met hun lichamen is op een vreselijke manier omgegaan. Onze gedachten sloegen dus niet op hol, we voelden dit dus goed. En zo vielen er bij thuiskomst meer puzzelstukjes op zijn plaats. Thank You Glastonbury, het was weer Magisch. Blessed Be

Diosa

Met een diepe zucht liet ik me zakken op het gras van de Tor. Wat rook het weer heerlijk en wat voelde het weer vertrouwd. Mijn Avalon!! Die ochtend had Ineatum me verteld van haar droom van Pan. Ik was meteen alert op Herne. In de Vollemaansnacht tijdens onze eigen Herfestviering voor de deur van Zijn tempel voelde ik Zijn aanwezigheid al duidelijk. In onze meditatie, bij het slot van het ritueel wat Ineatum en ik thuis waren begonnen met Donkere Maan en wat nu eindigde met Volle Maan, bij het ritueel voor Duvessa; Herne was erbij, onmiskenbaar. Het werd een fantastische viering en iedereen genoot van het buffetje en de mede. Dankbaar voor deze magische ervaring liepen we onder het licht van de Volle Maan terug. Ik moest nog een paar dagen wachten voordat de watertempel openging....
En eindelijk... vrijdagmiddag was het zover. Nieuwsgierig als ik was naar de nieuwe inrichting trad ik binnen. Kale muren was het eerste wat me opviel in de duisternis. Gelukkig kwam er iemand om de kaarsen te ontsteken die aan de muren hingen. Herne was hoger geplaatst en toen ik naar hem opkeek en zijn ogen de mijne vingen was daar weer die verbinding. Terwijl mijn blik vasthing en ik Ineatum naast mij wist, pakte ik als vanzelf mijn drum en begon een mij onbekend ritme te slaan. De echo resoneerde overweldigend in het onderaardse gewelf en vervulde mij met een trilling waar ik helemaal in opging. We hadden een gesprek, Herne en ik. Het duurde lang en ik weet alleen nog dat ik langzaam een woede in mij voelde opstijgen die aanzwol bij elke donderende echo. Woest vroeg ik hem wat hij nou van me wilde en Hij nam me mee naar Zijn wereld. In het mystieke woud kwam ik langzaam tot rust en in de verte hoorde ik zachtjes een drum slaan. Ik kwam weer tot mezelf en toen ik mijn ogen opendeed zag ik tot mijn verrassing de hele ruimte vol staan met voor mij vreemde mensen. Ze begonnen de chant voor de Gehoornde God te spelen en te zingen, eerst zachtjes en daarna steeds uitbundiger. Ik kende de chant en was blij dat ik mee kon doen. Zo kwam ik weer helemaal op aarde. De groep ging in een ander vertrek een ode aan de Godin brengen en ik offerde wierook en legde veren op Herne's mooie altaar. Tenslotte hing ik mijn lint op en ging naar buiten. Het was bijna sluitingstijd en ik ging terug om afscheid te nemen van mijn mystieke God. Er zat een man met gesloten ogen op het bankje. Ik ging voor Herne staan en raakte Hem voorzichtig aan. Blessed Herne, thank you, we meet again at Samhain. Merry part....
Thuis bevestigde ik Herne's beeld op de spiegel van mijn altaar.

Cathain

Allereerst wil ik de mensen bedanken die mee zijn geweest, ze hebben er een onvergetelijke reis van gemaakt. De gelijkheid en de energieën waren overweldigend. Was het altijd maar zo.
In het kort mijn ervaringen; ik ging de Tor op om in contact te komen met mijn Godin Morgen om haar vragen te stellen over mijn doel voor volgend jaar. Boven gekomen ging ik in meditatie en al snel was ik in een andere wereld, het voelde zo fijn aan dat ik de omgeving niet meer mee kreeg; zat in een andere wereld en stelde mijn vragen. Het antwoord zou snel komen, kom hier zo op terug.
Verder hebben we deelgenomen aan de Mabon ceremonie van de Priesteressen van Avalon; dit werd in hun tempel gevierd. Het was heel indrukwekkend, vooral de priesteres die de Godin van de herfst tot uiting bracht. Ze was schaars gekleed, echt puur natuurlijk en ik heb erg veel respect voor haar hoe ze dit deed. Verder werd er veel gezongen en er was nog een mooie meditatie. Dit was echt een feest van dankbaarheid voor de mooie oogsten die we het afgelopen jaar hebben mogen ontvangen.
De volgende dag zouden wij onze eigen viering boven op de Tor doen met Volle Maan. Ieder van ons zou voor eten en wijn zorgen. Zo gezegd zo gedaan, we gingen met zijn allen de Tor op, behalve onze Hogepriesteres. Zij ging met een stelletje eerst het level van vuur lopen, dit is een onderdeel van het grote labyrint van de Tor, zodat ze een indruk zouden krijgen wat het labyrint met je doet. De maan scheen vol boven de Tor en we waren aan het wachten tot ze klaar zouden zijn met het level, maar de tijd verstreek en wij boven op de Tor maakten ons ongerust omdat het zo lang duurde. Ikzelf begon met een zaklamp naar beneden te schijnen om te kijken waar ze bleven en begon ook te roepen. Maar ik had beter moeten weten, als je het labyrint loopt zit je in een andere wereld. Ze konden mij niet horen. Toen ik dat besefte kwamen ze in zicht. Ze vertelden ook van hun speciale ervaring die ze hadden opgedaan. Zoals elkaar kwijtraken op hetzelfde level terwijl ze misschien maar vijf meter uit elkaar liepen.
Dit zijn ervaringen die je zelf moet beleven, echt mysterieus.
Inmiddels was het begonnen te regenen dus we besloten om onze viering beneden te houden. We gingen naar de ondergrondse tempel bij de witte bron. Daar voor is een plaatsje waar je kan zitten en offers kan brengen. Zoals linten in de bomen of kaarsjes branden. Wij hebben zelf een altaar gemaakt op een mooie stam die daar lag. Deze hebben wij vol met eten en drinken gezet, ook werden er kaarsen en wierook gebrand die bij deze viering hoorden. Een paar van de groep gingen trommelen en riepen de Heersers van de elementen op. Dit was zo intens en mooi. Verder hebben we ook een klein ritueel gehouden en dit alles was zo harmonieus dat het niet te beschrijven is. Dit moet men meegemaakt hebben.
De volgende dag hebben we weer een ceremonie mogen meemaken in de tuinen bij de Chalice Well. Deze ceremonie ging gepaard met een meditatie en uitleg over dankbaarheid voor elkaar en met elkaar en naar de natuur toe.
Het was een mooie ervaring met zoveel mensen in meditatie te gaan.
Nu mijn laatste speciale ervaring van het kleine labyrint bij de kerk. Twee jaren achter elkaar ging ik op het level dat voor water staat stuk. Voelde veel verdriet en pijn boven komen, maar deze keer was het anders. Ik stemde mij af en begon onder het geluid van trommels te lopen. Voelde een warm gevoel van geluk en liefde boven komen. Tevens kreeg ik de antwoorden van mijn Godin Morgen op de vragen die ik haar tijdens de meditatie boven op de Tor had gesteld.
Op hetzelfde moment is er een kraai gaan zittten bij de ingang van het labyrint, dit heb ik zelf niet meegekregen maar de anderen wel en ze hebben er een foto van gemaakt. Voor mij de dubbele bevestiging van mijn antwoorden, want de kraai staat niet alleen voor tranformatie maar ook als boodschapper. En dat was hij dit keer ook, een boodschap vol geluk en liefde. Ik dank mijn Godin hiervoor.
Tot zover mijn korte verslag van de reis naar Glastonbury.
Verder wil ik nogmaals ieder bedanken die bij deze speciale reis was.
Maar vooral mijn Godin Morgen. Moeder, ik kom gauw weer naar huis.
In alle liefde en BB

Duvessa