In juni 2009 waren een groep heksen en een sjamaan in Glastonbury om de Zomerzonnewende te vieren.

Vrijdagavond kwamen we aan en na een kleine maaltijd togen we naar de Tor. Het werd inmiddels donker en ook kouder, maar op de top kregen we onze beloning. We werden getrakteerd op een prachtig samenspel van een didgeridoo en een djembé. Het geluid resoneerde prachtig in de St. Michael’s toren en dreunde door ons lichaam.

Zaterdag liepen we het labyrint van de Tor in. Door de sluiers van Avalon in het midden aangekomen waren we klaar voor onze verdere spirituele ervaringen. En zo gingen we ’s avonds vol verwachting naar de Goddess Hal voor de Summer Solstice Ceremony.

Zondag héél vroeg op om de zonsopkomst op de Tor mee te maken. Er waren honderden mensen aanwezig en onder begeleiding van djembé’s, gezang en vele drums zagen we hoe de Zon zijn baan begon en daarmee zorgde voor een prachtig afwisselend gekleurde horizon. Een fantastisch gezicht.

De rest van de dag hebben we heerlijk nagesudderd in de tuinen van de Chalice Well waar op het midden van de dag, in een bovengelegen weide, een ceremonie gehouden werd.

’s Avonds tijdens Nieuwe Maan was er een ceremonie in de Goddess Temple waar je een ontmoeting met de Lady van Avalon mocht hebben. Voor een paar van ons een zeer bijzondere ervaring.

Maandagochtend liepen we het labyrint van de Tor uit, met een kleinere groep. We begonnen bij de pelgrimssteen waar we onze offers in de boom achterlieten. Ook dit keer ging het uitlopen sneller dan het inlopen; de bovenste paden waren nu wonderlijk genoeg duidelijker zichtbaar dan zaterdag.

’s Middags was er gelegenheid in de Godinnentempel een healing te ondergaan.

Dinsdagochtend kregen degenen die het grote labyrint niet uit konden lopen de kans om het kleine labyrint bij de St. John’s church te lopen. Onder begeleiding van onze drums en voor onze ogen hadden ze elk een klein, maar heel heftig avontuur in dit intieme labyrint. Heel dapper. Daarna kwam de taxi ons alweer naar het vliegveld brengen en gingen we met de flow mee die ons soepel naar huis voerde.

PERSOONLIJKE BELEVINGEN

Allereerst wil ik zeggen dat ik genoten heb van mijn medereizigers en van Glastonbury; voor herhaling vatbaar.  

Waar ik wat over delen wil is mijn labyrintervaring. Ik had het labyrint van de Tor met veel pijn en moeite heen gelopen en ik kon het echt niet opbrengen om het weer terug te lopen. Dus ik besloot bij de kerk waar het labyrint ook lag, onder begeleiding van White Buffalo en Cathain met hun trommels, het labyrint in en uit te lopen. Ik had wel zoiets van: wat moet dit dan voorstellen. Maar ik moest me goed aarden en het labyrint gaan lopen, met al mijn gevoel. En dat lukte dus. Ik snap het ook niet echt maar er kwam tijdens het lopen zoveel verdriet naar boven, dat was echt eng; zo lang heb ik al in jaren niet meer gehuild. Ik voelde me vreselijk verdrietig en kon niet ophouden met huilen. Of het door de trommels kwam of door het intensief lopen van het labyrint daar kom ik ooit nog wel achter.
  
Arwen

Ooit, ooit wil ik het labyrint van de Tor van Glastonbury lopen. Ik had de Nevelen van Avalon gelezen en daarna via internet info opgezocht over Avalon en Glastonbury. Op Google Earth was de Tor, een krachtplaats, heuvel, ten zuidoosten van het stadje prachtig te zien en ik ben direct betoverd door de energie die ervan uitgaat. Ik moest en zou het labyrint van de Tor lopen.
Mijn wens werd vervuld tijdens een nacht trommelen voor Moeder Aarde.
In de groep deelnemers van dat feest zat een dame met een, voor mij, vreemde tatoeage op het voorhoofd. “Ik ben een heks, vandaar”.
“Aangenaam ik ben een sjamaan. Weet jij dan iets van Glastonbury en zijn Tor? Eigenlijk bedoel ik het labyrint van de Tor!”
“Ja daar weet ik veel van, hoezo?”
“Mijn wens is om die te lopen, ik ben zeer gecharmeerd van labyrinten en deze trekt me erg aan”.
“Lijkt me leuk, maar je loopt dan wel tussen een hoop heksen hoor”.
“Die vliegen toch, op bezemstelen!”
Enfin je bent tenslotte sjamaan en kijkt niet zo raar meer op van zaken als niet vliegende heksen, dus ik stemde toe, liever gezegd ik hapte toe.
Bijna een jaar later, op 19 juni was het zover. Op Schiphol ontmoet ik de heksen en wij vliegen naar Bristol, van daar met een groepstaxi naar Glastonbury, naar onze B&B bij Angela. Als de sodemieter de koffers naar de kamer en op naar de pub(?!), ik ben in een zeer geroutineerd gezelschap beland en begin het avontuur steeds meer te waarderen. Die Godin van die meiden is een leuke inspiratiebron. Trouwens het eten is er ook niet beroerd, in de pub dan.
Na het pubbezoek, een voor mij eerste kennismaking met deze coven, gaan we met een kleine groep naar de Tor. Met schemer voor het eerst de Tor op lopen is een aparte sensatie, het geeft een extra dimensie aan deze krachtplaats. Als dan op de top ook nog het geluid van drums en didgeridoo’s klinkt ontstaat er wel een heel apart sfeertje.
De volgende ochtend lopen we dan echt het labyrint. Ik kan deze tocht wel gaan beschrijven, maar dat doe ik maar liever niet. Mijn idee is: loop dit labyrint, ervaar dit labyrint en ontmoet jezelf.
Elk labyrint, hoe klein ook, heeft power, maar deze is een heel krachtige, deze vraagt commitment van je en deze geeft vervolgens compassie terug, ik geniet.
De priesteres, onze leidster, heeft het plan om het labyrint vandaag heen te lopen, naar het midden en de laatste dag van ons bezoek hier vanuit het midden weer terug naar het begin. De overige dagen hier worden dan als het ware ingesloten door de kracht van het labyrint lopen. Zo gezegd, zo gedaan.
Na het lopen, het kostte ons ruim drie uur, is er rust, lunch en winkelen in het leuke centrum van Glastonbury.
Er hangt hier een prettige energie, doet me een beetje denken aan eind jaren zestig van de vorige eeuw, Flower-Power energie.
’s Avonds is er in de Tempel van de Godin een Summer Solstice viering. Een stampvolle zaal met mooi aangeklede mensen, veel dans en zang en veel zachte energie, het kost me moeite om goed geaard te blijven en heb al mijn sjamanenkracht nodig om niet te gaan “zweven”.
’s Morgens HEEEEL vroeg vertrekt er weer een groepje reisgenoten, ik blijf deze keer lekker in bed, naar de Tor om daar de zon op de morgen van 21 juni te zien opkomen. Ze zijn niet de enigen!
Hun verhaal is dat het een gave happening was.
De dagen vliegen voorbij, er is hier zoveel te zien en het is zo leuk om hier rond te sjouwen. Chalice Gardens bijvoorbeeld, met zijn prachtige bloementerrassen, mooie oude bomen en de beroemde Chalice Well. Lekker luieren op een beschut grasveld, wat trommelen en mensen kijken.
Flint, de plaatselijke tatoe-artiest, heeft weer klandizie uit de groep, dus daar ook effe kaiken. Gaaf mannetje trouwens.
Er wordt besloten om het Tor labyrint niet de laatste, maar de één na laatste dag te lopen. Dit gebeurt dan met een enigszins uitgedunde groep omdat er wat blessures zijn. Vanuit het midden terug naar het begin, het loopt aanmerkelijk sneller?!?, maar voor mij is er weer het contact met de Tor en met mezelf, groots.
De laatste ochtend lopen de geblesseerden het labyrint bij de kerk in het centrum van het stadje. Aan twee buitenkanten wordt er getrommeld en dat heeft ook op dit kleine labyrint een onverwacht effect. De lopers komen heel wat tegen. Onderschat de kracht van het labyrint niet, dat is maar weer eens heel duidelijk. Als persoonlijk kadootje komt dan ook nog eens mijn teacher Keltisch trommelen de hoek omzeilen en mij met open armen tegemoet, dank je wel Godin.
Glastonbury je bent groots en onze gastvrouw van de B&B is een prachtmens, dus ik heb alweer geboekt voor een paar dagen in september, ja ik ben toch niet gek. Ook eens een bezoekje brengen aan die Flint lijkt me een goed plan.

White Buffalo

Lang heb ik over Glastonbury gedroomd en toen ik de kans kreeg om er met andere heksen heen te gaan, kon ik geen nee zeggen.
Bijzondere momenten
De allereerste avond wilden we meteen al de Tor op. Het was een heftige klim, en het leek al een hoop bij me los te maken. Wat heel bijzonder was, was dat er drie mannen in de St. Michael’s Tower muziek maakten met didgeridoo’s en djembe’s. De muziek kolkte door mijn lijf, geweldig!
De tweede avond zijn we naar de Midzomerviering gegaan in de Goddess Hall. Het is mooi om te zien hoe de godinnenreligie leeft in deze gemeenschap. De Priesteressen van Avalon zijn dames met veel drama en uiterlijk vertoon, heerlijk!
De ochtend van Midzomer zijn we de Tor op gegaan om de zon te begroeten. Wat betekende om 3.00 uur opstaan! Het halve dorp leek er te staan. Er was een feestelijke en gemoedelijke sfeer. Er waren mensen die trommelden om de zon aan te moedigen. En toen hij eindelijk door de wolken zichtbaar werd, werd hij met luid gejoel en getrommel verwelkomd. We hebben de dag rustig doorgebracht in de tuinen van de Chalice Well. De Well zelf was prachtig versierd met bloemen. De tuin zelf was een verademing. De zachte energie en de mooie knusse plekjes. Het was werkelijk een heerlijke plek om te zijn. ‘s Avonds zijn Cathain en ik naar de Goddess Temple gegaan om de Godin in de vorm van een Priesteres van Avalon te ontmoeten. Voorin de overvolle tempel werd er gechant en achterin achter een gordijn vonden de ontmoetingen één op één plaats. Ik wilde mijn beurt niet aan mij voorbij laten gaan en kroop al snel naar voren. Het was bijzonder te ervaren dat voor het gordijn al een hele andere energie was, het overviel me. Eenmaal binnen, was daar mijn ontmoeting met de Godin! Het was een hele bijzondere en troostende ervaring.
De laatste dag hebben we het kleine labyrint gelopen bij de St. John's Church. Cathain en White Buffalo zaten aan beide kanten van het labyrint te trommelen. Het was makkelijker om bij mezelf te blijven doordat er geen lichamelijke ongemakken waren en ook de kleinere versie was zeer krachtig. De trommels gaven extra diepgang en resoneerden op mijn pad. Na het lopen van het labyrint moest iedereen op zijn eigen manier ontladen. Het was een mooie afsluiting van een bijzondere reis.

Rheia

Wonderlijk toch dat het elke keer in Glastonbury weer zo anders gaat dan je verwacht. De mystiek van Avalon, zo duidelijk voelbaar hier, weet me elke keer weer te raken. Nu was het de Nieuwe Maan ceremonie die op mij de meeste indruk maakte. De Godinnentempel was in twee delen gesplitst door een half doorzichtig gordijn. In het ontvangstgedeelte zaten ongeveer vijfentwintig vrouwen, omringd door de negen Morgens, in een kring op kussens op de grond. De sfeer was ingetogen en intiem. Een priesteres begon met een geleide meditatie ter voorbereiding op de ontmoeting met de Vrouwe van Avalon. Omdat ik niet wist wat ervan kon worden verwacht probeerde ik mijn gedachten leeg te maken en me open te stellen. Na de meditatie werden gezongen liederen afgewisseld met stiltes en wanneer het gevoelsmatig voor jou tijd was kon je naar de ingang van het andere deel gaan om daar bij een priesteres te wachten tot je naar binnen kon. Na de ontmoeting kwam je dan aan de andere kant de kring weer in. Op de gezichten van degenen die terugkeerden was duidelijk de emotie te zien. Toen het gordijn voor mij openging liep ik langzaam naar het grote altaar waarop de belichaming van de Godin zat. Haar ademhaling ging gepaard met een oergeluid en vulde de ruimte met een zware, mystieke energie. Toen mijn ogen aan het schemer gewend waren zag ik dat ze gehuld was in gewaden, alleen haar blote voeten waren te zien. Van haar gelaat waren alleen haar ogen en mond zichtbaar, de rest ging schuil achter een masker. Ze zag er indrukwekkend uit zoals ze daar zat met gesloten ogen en haar armen gespreid. Ik voelde me klein worden en voorzichtig knielde ik neer op het kussen aan haar voeten en wachtte af. Toen ze haar ogen opende zag ik heel even een glimp van de priesteres wiens lichaam ze gebruikte. Ze keek me strak aan, glimlachtte en begon te spreken, langzaam en met een donkere stem: “Aahh, they sent me a wise one, an ancient one. I know you, my priestess, my ancient one, my young one…..”. Dit overtrof al mijn van tevoren bedachte scenario’s en ik kon niet helder meer denken. Ik voelde me van binnen helemaal warm worden en tegelijkertijd werd ik overspoeld door een intens geluksgevoel. Ze was mijn Godin, mijn vriendin en bovenal mijn Moeder en toen ze me vroeg of ik een vraag voor haar had, sprak ik haar zo aan. Zonder na te denken begon ik te praten en vroeg ik haar hoe ik mijn covens het best kon leiden op haar pad; ik stortte mijn hart bij haar uit. Ze zei me mijn hart te openen en haar door mij te laten werken. “Never give up your power, let them feel your power, let them feel my power through you. Let me work through you; I am always with you.” Ik dronk haar woorden op en ze galmen nog steeds door mijn geest en altijd voel ik de kracht van eenvoud die ze brengen. Haar armen gingen voor me open en als vanzelf liet ik me erin glijden. Ze hield me stevig vast en sprak lieve woorden zoals een moeder dat doet. Ik verliet met tegenzin haar omhelzing, knielde voor haar neer en bedankte haar met heel mijn hart. Heel gelukkig en dankbaar keerde ik terug in de kring.

CATHAIN

Vrijdags was het eindelijk zover: we gingen naar huis, althans voor mij. We kwamen aan en werden opgehaald door een busje met een vriendelijke oudere man; hij wou ons een plezier doen en draaide muziek van oude tijden omdat hij dacht dat we dit mooi zouden vinden. Nee dus, maar toch heel lief. We reden een andere route, heel mooi, vooral het landschap en hoge rotsen waar we langs gingen. De man vertelde nog dat er altijd geiten op de berg stonden; deze hebben we ook gezien en dat was een grappig gezicht.
Aangekomen bij het pension hebben we de koffers gedumpt en zijn met vier personen naar de Tor gegaan; de anderen waren te moe of hadden geen puf.
Boven bij de Tor heeft ieder op zijn eigen manier contact gemaakt met de energieën van Glastonbury of Avalon en dit was heel bijzonder. Op een gegeven moment zagen we een paar mensen komen met muziekinstrumenten en deze begonnen te spelen op een blaasinstrument en op een trommel; ze maakten aardegeluiden. Dit was zo mooi, je voelde de aarde gewoon trillen. Ik kreeg de neiging om te dansen en deed dit ook voorzichtig; dit was een bijzondere ervaring. Naderhand zijn we teruggegaan en hebben in de pub nog wat gedronken. Nadien zijn we gaan slapen, het was een geweldige eerste dag.
Zaterdag zouden we ‘s middags het labyrint op de Tor lopen; voor die tijd had ik samen met twee anderen een afspraak gemaakt bij Flint, de man van de tatoeage’s die een kraai bij mij zou zetten zoals hij voor twee jaar geleden ook al had gedaan. Hier kom ik later nog op terug.
Het labyrint, zoals verwacht was heel zwaar. We moesten ook een paar keer stoppen omdat het ook puzzelen was hoe de paden liepen - doordat er ook koeien lopen zijn sommige paden en levels niet goed meer te onderscheiden. Bij elk pad legde onze hogepriesteres uit waar het voor stond en dit werd door de groep gewaardeerd. Op het level water wat voor gevoel staat ging ik stuk; dit was mij voor twee jaar geleden ook gebeurd, alleen was het nu nog heftiger. Ik kreeg een huilbui in mijzelf en voelde pijn en verdriet; dit was heel intens alsof ik uit mijn lichaam getrokken werd. Heb er verder op dat moment ook niet over gesproken.
Aangekomen bij de pelgrimssteen heb ik contact gemaakt met de onderwereld en heb gevraagd of mijn ware gevoel en emotie boven mochten komen en dat ik ze mag begrijpen en kan verwerken, zodat ik het een plaats kan geven na al die jaren van verdriet. Nadien zijn we verder gegaan; ik was blij dat we het hadden gehaald, ik kon niet meer, was kapot en voelde mijn rug en mijn nek die teveel hadden gehad. Tot zover de Tor.
‘s Avonds hebben we in de Goddess Hal een sacred-water-viering gehad wat weer met gevoel te maken had. De priesteressen van Avalon hadden er wat moois van gemaakt; de Godin van het water werd uitgebeeld, een meditatie werd gehouden en de negen Morgens werden opgeroepen om mee te vieren. Het was echt intens en mooi. Voelde me gereinigd door het element water toen we er wegkwamen. Nadien zijn we nog even naar de pub geweest, niet te lang want we moesten de volgende dag - liever gezegd nacht - weer om halfdrie op om naar de Tor te gaan. Daar zouden we de solstice-vieringen meemaken. Deze hebben we ook beleefd, heel veel mensen kwamen erop af, jong en oud. Dat dit weer leeft onder de mensen was te zien, allen waren vreugdevol en vol met liefde en dat voelde je gewoon. En toen kwam het moment dat de zon opkwam (zie foto). Dit was prachtig, een hele belevenis; mensen dansten, zongen en lachten. Een moment dat ik niet had willen missen, in één woord prachtig. De warmte van de zon maakte ons weer warm want we waren koud geworden van het lange stilzitten in de nachtlucht. Nadat we er een poos hadden gezeten gingen we terug naar het pension. Dezelfde avond zou er een Nieuwe Maan viering in de tempel plaatsvinden; deze heb ik niet meegemaakt daar ik teveel last van mijn rug had en de ruimte was erg klein.
De volgende dag, maandag was het moment daar dat mijn tweede kraai gezet zou worden. Dit keer naar buiten kijkend want de vorige keer keek hij naar binnen en nu was de tijd voor mij om naar buiten te kijken; het voelde goed. Flint begreep direct wat ik bedoelde, hij maakte er ook een vriendelijke kraai van. Ik was tevreden, voelde dat dingen van mij afvielen. Dezelfde dag ben ik nog naar een healing geweest die werd gehouden in de tempel van Avalon en dat heeft mij goed gedaan.
Dan de laatste dag, ik moest het labyrint nog terug lopen; ik kon dit niet op de Tor volbrengen dus heb ik het kleine gelopen onder begeleiding van trommels die elementgeluiden maakten. Het leek goed te gaan maar toen kwam voor mij de knaller: ik ging stuk op het element water, begon te huilen en kon niet meer stoppen. Bij elke voet die ik zette voelde ik de pijn en verdriet zo erg, dat had ik nog nooit zo beleefd. De spanningen en beelden waren zo heftig, ik rilde het uit. Was blij na afloop dat ik opgevangen werd, ik kon ineens praten over dingen wat ik nog nooit heb gedaan en dit voelde goed. Ik dank mijn Godin Morgen dat ze mijn vraag heeft beantwoord. Gaf mij een gevoel thuis te komen na een lange reis, bedankt. Ik kom gauw weer naar huis, Blessed Be.

Duvessa