Over de Kelten is veel geschreven en gezegd. De eerste berichten van Keltische beschavingen dateren van 3000 voor onze jaartelling. Het begrip “Kelten” is eigenlijk een verzamelnaam voor de vele stammen waaruit dit volk bestond. Het woord Keltia betekent “moed” en dit is zeker van toepassing op dit, van oorsprong nomadenvolk. Ondanks vele verhuizingen en verspreiding hebben de Kelten weten te overleven en daarbij hun eigen cultuur bewaard.

De manier waarop zij in harmonie met het land leefden en meebewogen met het jaarwiel en de seizoenen spreekt veel mensen tegenwoordig aan. Hun heel eigen ideeën over magie en religie hebben de toets der tijd doorstaan. Zo hadden zij een diep respect voor de natuur en dit kwam tot uiting in de viering van hun landbouw- en zonnefeesten. Het vrouwelijke principe van vruchtbaarheid en levengevend was heilig voor de Kelten en dit was te zien in hun verering van een Moedergodin. De vrouw stond in hoog aanzien in hun samenleving en werd als volwaardig lid van de stam beschouwd; man en vrouw waren gelijk en hadden dezelfde rechten. Zo werden de meeste huwelijken gesloten voor één jaar en één dag; na afloop van deze periode werd met beider toestemming het huwelijk voortgezet danwel beëindigd.

De Kelten wisten hoe ze zich af moesten stemmen op het land. Zo aten zij de vruchten van het seizoen en gingen zij verstandig om met het land en de oogst, waarvan zij afhankelijk waren. Zij begrepen dat je bent wat je eet. Als je in evenwicht wilt zijn met de natuur moet je trillingsgetal daarop afgestemd zijn. Alleen door met het land mee te bewegen en te eten krijg je inzicht in jezelf en in de natuur om je heen. Moeder Natuur levert namelijk in elk klimaat de perfecte balans aan granen, fruit en groenten. De Kelten namen tot zich wat ze nodig hadden en beslist niet meer. Ze wisten dat overeten leidt tot luiheid, vadsigheid en verdoving van de zinnen en hadden, behalve op hun feestdagen meestal een hongergevoel. Zo bleven ze alert, wat in die tijd van levensbelang kon zijn. Bovendien zagen ze hun lichaam als tempel van de ziel en als zodanig zorgden ze goed voor hun heilige tempel; ze luisterden naar hun lichaam. Als je het land wilt eerbiedigen moet je eerst je lichaam eerbiedigen. Mede door deze levenshouding genoten de Kelten een goede gezondheid. Fysieke honger vergroot de spirituele en mentale honger en zo bleven ze zich ontwikkelen op elk gebied.

Hun magie is verweven met hun dagelijks bestaan. Ze eerden het land met ceremoniën uit respect en uit dankbaarheid omdat het land ze van alles voorzag wat ze nodig hadden. Ze leefden met de cycli van de zon en de maan. De Kelten begrepen de werking van de Hermetische Wetten. Ze geloofden in de kracht van de magie, de kringloop van geboorte, leven, dood en wedergeboorte. Naast hun dagelijkse wereld bestond de Andere Wereld, een magische wereld die er net zo uitzag als de aardse wereld maar in een andere dimensie. Heilige plaatsen zoals heuvels, bergen, wouden, rivieren en nevelen boden doorgangen naar deze wereld, die bewoond werd door goden, elfen en andere magische wezens. Annwn (Onderwereld, land der doden) maakte ook deel uit van de Andere Wereld en omdat de Kelten geloofden dat de ziel een aantal levens moest doorlopen beschouwden ze Annwn niet als bedreigend maar eerder als een leerproces tussen levens in. Ze waren dan ook niet bang voor de dood. Er zijn genoeg legenden waarin Keltische helden in deze wereld terecht komen om er met een dieper inzicht en meer wijsheid uit te komen. Van druïden werd gezegd dat ze in beide werelden leefden; ze waren in staat om bewust van wereld te wisselen. In de Andere Wereld bestond het begrip tijd niet. Als je er naar eigen idee lang vertoefd had en je kwam ervan terug, kon het goed zijn dat er maar een paar minuten verstreken waren. Andersom was het echter ook mogelijk…..

In hun stammenstelsel nam de vrouw een belangrijke plaats in. Ze kon dezelfde functie bekleden als de man. Vrouwen werden hooggeacht vanwege hun aangeboren intuïtie, inzicht en hun menstruatiecyclus die met de maan verbonden was. Bij Nieuwe Maan begon de cyclus met het scheppen van het eitje; Wassende Maan zorgde voor het vervolmaken en rijpen ervan; bij Volle Maan vond de eisprong plaats en bij Afnemende Maan werd het afstotingsproces van het onbevruchte eitje in gang gezet. Bij Donkere Maan werd het afgevoerd in de natuurlijke bloedstroom die net als deze maan drie dagen duurde en zo was de cyclus rond. De vrouwen van een stam bloedden gelijk en deze periode waarin ze zich gezamenlijk terugtrokken, werd als heilig beschouwd. In dit onderkomen werden visioenen en diepe inzichten gedeeld. Door de neerwaartse stroom van hun bloed verbonden de vrouwen zich nog dieper met het land; zij belichaamden de scheppingscyclus en wisten dan ook precies wanneer er gezaaid en geoogst moest worden. 

De Kelten kenden de kracht van het woord. Ze legden maar heel weinig op schrift vast om misinterpretatie te voorkomen. Het Ogham schrift was een Keltisch alfabet, rond 2200 voor onze jaartelling ontstaan in Britannia, dat door de druïden gebruikt werd als symbolentaal voor magische doeleinden. De twintig letters werden fedha of fews genoemd en waren de beginletters van de twintig, voor de Kelten belangrijkste bomen; ze werden van links naar rechts of van boven naar beneden geschreven. Ogham inscripties zijn nu nog te vinden op gedenkstenen. De meeste overdrachten waren mondeling en werden heel precies, woordelijk van buiten geleerd, omdat ze boodschappen en precieze beschrijvingen van een bepaald gebied bevatten, een soort landkaart dus en als zodanig zeer belangrijk voor de reiziger die dat gebied door trok. De druïden kenden meer dan 300 van deze verhalen uit het hoofd. Veel van deze verhalen zijn verloren gegaan, maar een aantal sagen zijn vele jaren later (rond 1200) opgetekend in een verzameling Keltische verhalen: de Welshe Mabinogion.

In het Keltische Jaarwiel zien we acht feesten: vier landbouwfeesten en vier zonnefeesten. De landbouwcyclus (Samhain, Imbolc, Beltane en Lughnasadh) gaf in de oude tijd het begin van de seizoenen aan en markeert de levenscycli. Het waren beweeglijke feesten omdat ze werden gevierd op het moment dat de natuur het aangaf. Omdat de dag voor de Kelten begon na zonsondergang, begon elk feest aan de vooravond met het invallen van de duisternis; de dageraad begint net zoals alle nieuwe dingen in het duister.

Samhain en Beltane zijn verbonden door de NW-ZO-as van het jaarwiel en hebben met elkaar gemeen dat de sluiers dan het dunst zijn, dat de energie van de Andere Wereld goed voelbaar is. Via de NO-ZW-as zijn Imbolc en Lughnasadh met elkaar verbonden, het begin en einde van de groei van de gewassen.

De Zonnefeesten (Yule, Ostara, Coamhain en Herfest) worden geregeerd door het ritme van de zon. Het zijn astronomische gebeurtenissen die op een vaste datum gevierd worden omdat ze van tevoren berekend worden. Ze vallen in het midden van de landbouwfeesten en markeren omslagpunten van het zonnelicht. De NZ-as van het jaarwiel verbindt Yule en Coamhain, Midwinter (kortste dag) en Midzomer (langste dag), de hoogtepunten van zomer en winter. De OW-as zorgt voor de verbinding van Ostara en Herfest, Lente-equinox en Herfstequinox. Dag en nacht zijn even lang, er is evenwicht.

Er is dus een zeer symmetrische, van nature kosmische zonnecyclus, die de zon, de aarde en de sterren samenbrengt op bepaalde tijdstippen van het jaar.

En er is een van nature individuele levenscyclus, die de aarde, de natuurkrachten en het menselijk leven verenigt.

De uitspraak van deze Keltische feesten is als volgt:
Samhain                   [Sáúwen]
Yule                            [Jóél]
Imbolc                       [Ìmmulk]
Ostara                        [Ostára]
Beltane                      [Bèltane]
Coamhain                 [Cówen]
Lughnasadh            [Loenása]
Herfest                      [Hèrfest]

Meer informatie over elk jaarfeest staat onder Jaarwiel.